My (not) so ordinary days

Biegniemy. Zawsze dokądś, zawsze po coś. Do pracy, do sklepu, na spotkanie, prezentację, wystawę itd.

Sama tak biegam czasem.

Któregoś dnia, robiąc wieczorem zakupy żywnościowe na następny tydzień (był to akurat Black Friday, start wielkich wyprzedaży w UK), zostałam zapytana przez podekscytowaną kasjerkę, czy byłam na wyprzedażach i czy udało mi się upolować coś ciekawego.

Serio? Wyprzedaże? Już nie zdawkowe “How are you?”, czy “Jak minął dzień?”, tylko wyprzedaże?Moja mina musiała mowić sama za siebie, gdyż nie czekając na odpowiedź, pani zaczęła skanować moje bułki i jogurty.

Tego wieczoru coś we mnie pękło. Pomijając fakt, że byłam mega zmęczona po całym tygodniu pracy, jak tylko dotarłam do samochodu, wybuchnęłam płaczem…. Pomyślałam sobie, w jakim społeczeństwie żyję, dokąd to wszystko zmierza, skoro priorytetem większości z nich jest konsumpcjonizm i pozerstwo.

Teraz zaczynam rozumieć ludzi, którzy rzucają wszystko i ruszają w podróż w nieznane, aby odnaleźć spokój, odnaleźć siebie… Zagubiliśmy się w tym pędzie po to, czy tamto. Tracimy z oczu to, co najważniejsze…. Spokojny posiłek z rodziną, spacer z dzieckiem, czy choćby wspólne przeczytanie parę stron książki na dobranoc.

Czasem marzę, żeby popsuł mi się telefon, żeby im wszystkim się popsuły… Ludziom w restauracjach wlepionych w ekrany, matkom, które zamiast witać dzieci z uśmiechem pod szkołą, wiszą na swoich telefonach.

Ostatnio miałam okazję być świadkiem takiej sceny. Na lodowisku, odstrzelona mamusia, próbuje zrobić smartphonem zdjęcie swojej  równie odstrzelonej, może czteroletniej córeczce. Dziewuszka rwie się do jazdy na łyżwach, cała rozemocjonowana. A mamusia co? Każe dziecku stać nieruchomo, dopóki nie zrobi zdjęcia. A zdanie: “Jeszcze raz się poruszysz, to schodzisz z lodu!”, kompletnie mnie rozwaliło.

Echhh, no i dokąd ten świat zmierza? Wzorce, jakie przekazujemy swoim dzieciom po prostu mnie przerażają.

Ja sama nie jestem wolna od podobnych grzeszków. Dopiero, gdy stanę z boku, widzę jak ludzie z telefonami w dłoniach strasznie mnie denerwują. Mam wrażenie że, nie żyją dla tych obok, ale dla tych, którzy ich obserwują w sieci….

Czasem chciałabym się cofnąć do początku lat trzydziestych, gdy nie było jeszcze całej tej szaleńczej elektroniki. Mogłabym siedzieć w bujanym fotelu i czytać książki lub szyć ubranka. Możecie powiedzieć, że teraz też mogę tak robić, że to mój wybór jak spędzam wolny czas.

Mogę…. I chyba właśnie dochodzę do konkluzji, że chyba czas wycofać się bardziej do realu…

A może jednak rzucić wszystko i pojechać na jakieś stepy Kirgistanu, to nie jest taki zły pomysł?